De laatste dagen Brazilië

Als jullie dit lezen denken jullie vast iets als: ‘Hé dat is lang geleden!’. Dat is het ook zeker en ik heb ook wel wat te vertellen na zo’n lange tijd. Aangezien ik jullie geen urenlang ‘leesplezier’ aan wil doen zal ik veel in het kort beschrijven. Dus pak de leesbril (voor de mensen die nu naar het scherm turen) en ga er goed voor zitten, want hier komt het:

Laatste anderhalve week Cumbuco
We hebben nog een flink aantal dagen kunnen kiten, dat kwam goed uit want uiteindelijk kwamen we daarvoor. Zelf ben ik maar eens begonnen met springen, zoals Lot al vertelde land ik vaak met een grote plons (het liefst opgerold om het effect te vergroten) maar heel af en toe gaat het ‘goed’ en kan ik doorvaren. Lot gaat tegenwoordig ook met sprongen vooruit, ondertussen zien we haar veel toeside varen en springt ze over de golfjes. Ook uit haar mond komen al de woorden: ‘Langzame vlieger’. Er is dus zeker veel vooruitgang. Een paar ochtenden achter elkaar waaide het zeer hard in de ochtend, omdat de locals hier ’s ochtends niet actief zijn stonden we vaak met de Duitsers en een Argentijn op het water. Heerlijk al die ruimte!
In het toerisme zat de laatste tijd ook meer vooruitgang. We waren na een lange tijd ineens niet meer de enige gasten in het guesthouse, het ontbijt werd daardoor een stuk beter maar we hadden niet meer het hele huis voor onszelf. We ontmoetten twee Duitsers die verrassend aardig waren, hier hebben we veel mee gechillt en gekite. Verder hebben we ook veel Nederlanders ontmoet die er blijkbaar al de hele tijd waren omdat ze er wonen. Helaas zijn niet alle kiters chille mensen, er kwam ook een man in het guesthouse bij die we vanaf het begin al raar vonden. Omdat hij alleen was en zichzelf erg aan mensen opdrong zat iedereen een beetje aan hem vast, gelukkig konden we vaak het water op vluchten.
Dat er hier veel feestdagen zijn in Brazilië hoorden we steeds vaker, zo hebben we ‘de dag van de liefde’ meegemaakt. Het stelde niet heel veel voor, er kwamen gewoon heel veel stelletjes naar het dorp. We dachten zelfs een dag te vroeg dat het de dag van de liefde was toen de nieuwe buren hun nieuwe slaapplaats luidruchtig inwijdden.
Natuurlijk hebben we ook uitstapjes naar Fortaleza gemaakt, er moet toch af en toe gewinkeld worden. Omdat we niet echt weg zijn van de stad gaan we vaak naar de bekende plekken om eventjes rond te lopen. Ook hebben we een busticket naar Natal gehaald bij het Rodoviaria. Vanaf dat moment leek de tijd veel sneller te gaan.
De laatste twee dagen in Cumbuco hebben we vooral veel afscheid genomen van de mensen waar we veel mee om gingen maar ook zeker van het dorp zelf. De man van het locale restaurantje begreep niet dat het onze laatste ‘suco’ was, Júnior hebben we helemaal niet meer gezien maar Abi (de luid zingende housekeeper) had gelukkig net een paar Engelse woorden geleerd. Het afscheid met de rest verliep gelukkig wat eenvoudiger en na een laatste keer heen en weer varen met geleende spullen van onze Duitse vrienden was het tijd om te gaan.

Het o zo mooie Natal
De bus arriveerde ’s ochtends erg vroeg, we namen dan ook eerst even de tijd om wakker te worden en gingen met zonsopgang pas met de taxi naar ons tijdelijke verblijf. Het was meteen al duidelijk dat we Natal maar niks vonden. We zaten gelukkig dicht bij het strand. In tegenstelling tot de rest van de stad is het strand wel mooi om te zien, er zijn wat winkeltjes en er zijn veel toeristen. Toch waren we erg blij toen we de volgende ochtend weer op het Rodoviaria in Natal stonden. De bus liet erg lang op zich wachten maar kwam uiteindelijk toch. Dit keer was het geen luxe bus, de airco bevroor ons niet en de stoelen zorgden ervoor dat ik niet comfortabel kon zitten, laat staan slapen. Gelukkig was het een korte rit!

Pipa, de finish
Vanuit Cumbuco en Natal hadden we meerdere pousada’s gemaild, de eerste die reageerde waren Nederlanders! Op de kaart zitten ze aan de rand van het dorp en dat is ook zo. Maar aangezien Pipa best klein is zijn de winkels en het centrale strand erg dichtbij. Ook laat de kaart niet zien dat alle andere pousada’s, die vlak achter de winkelstraat liggen, veel hoger liggen dan de winkelstraat. Uiteindelijk zijn we dus erg blij met onze nieuwe pousada. We hebben het dorpje verkend en een paar dagen doorgebracht in de dolfijnen baai. Hier hebben we veel dolfijnen zien zwemmen (en jagen) en zelfs op enkele meters van de dolfijnen gezwommen. Echt heel spectaculair is het niet maar toch is het wel erg leuk! Met laag water kwamen we prima terug, de laatste twee keer wilden we terug met hoog water en moesten we over rotsen klimmen om terug te komen. Dat is zeker een aanrader om te doen!
De winkels hier zijn tot nu toe de leukste als je het mij vraagt, ze verkopen niet allemaal hetzelfde en lijken meer op de Europese winkels dan een soort dure marktkraam. Toch heb ik niets gekocht, heb niet echt iets nodig volgens mij. Lot is ondertussen helemaal losgeslagen met slippers en kleine dingetjes, gelukkig mogen we een extra tas inchecken op de terugreis.
Na het lang uitgesteld te hebben is het gisteren toch gebeurd. We zagen er allebei eigenlijk wat tegen op maar het moest maar. We zijn naar ‘het strand van de liefde’ (a.k.a. ‘het strand van de drenkelingen’) gelopen. Het was inderdaad een mooi strand maar erg ver lopen vanaf onze kant van het dorp. Ze hadden een trap uitgehakt in de klif die ons naar het strand bracht. Er waren een paar strandtentjes, maar we zijn ouderwets op een handdoek gaan liggen. De vele surfers die we moesten zien waren er niet en het waaide zo hard dat we langzaam gezandstraald werden. We zijn dan ook niet heel lang gebleven en zijn al gauw teruggelopen naar het centrale strand.

Nu zijn we alweer langzaam aan het inpakken, leest Lot een boek en typ ik dit verhaal vanuit de hangmat in de kamer. Buiten regent het, zo komt het einde toch steeds dichterbij. Morgenmiddag zitten we in de bus terug naar Natal, om weer aan te komen in hetzelfde pousada als anderhalve week geleden. Daar slapen we weer een nacht voor we weer in de taxi stappen, dit keer naar het vliegveld…